Ύμνος Και Προσευχή Στην Τριτογένεια
Τριτογένεια, Παναγία Μαρία, ἄναφη θεὰ
τῶν προσηλιακῶν περιοχῶν τοῦ νοῦ.
Τοῦ Δημόκριτου Τριτογένεια “ὅτι τρία γίνονται”, ἀπὸ σοῦ, “ποὺ πάντα τ’ ἀνθρώπινα συνέχουν”. Σὺ τὸ κατὰ Ζήνωνα τριχῇ διαστατὸν σῶμα καὶ πρώτη μορφὴ κίνησης τοῦ ὄντος. Σχῆμα τυπικὸ τῶν κυνηγῶν τῆς Χελαίας ἐποχῆς καὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ βέλους. Ρομφαία ποὺ τσάκισες τὴν αὐταρχία τοῦ ἑνὸς καὶ τὴν στειρότητα τῆς δυάδας. Ἱερὴ διαίρεση καὶ θεσμοθεσία τοῦ γένους, τῆς φράτρας καὶ τῆς φυλῆς μου. Ἀθηνάα ποὺ ἀπόσπρωξες τὴν Ἀσιάτισσα Σελάνα. Ἑλληνίδα διαλεκτική, Τριτογένεια δωρικὴ ποὺ πάντα προσδεχόσουν καὶ ὁμοίωνες τὴν τέταρτη φυλὴ τῶν ταπεινῶν καὶ κυνηγημένων. Ὑνὶ τοῦ νοῦ καὶ τοῦ κόσμου. Εὔληπτη, εὔκυκλη, ἐν φάτναις βρεφοκομοῦσα. Ἄληπτη, ἄτομη, εὐδιάβατη, δύσβατη καὶ ἀτραπιτή. Ἀπερίληπτη, ἀλάμπετη καὶ διαλάμπουσα. Διαλείπουσα καὶ παρούσα, ἀνεύρετη, ἀπολειπομένη καὶ πλήθουσα περιβαλλομένη ἀπὸ θίασους στίχων ὅταν τρεῖς ἢ τέσσερις φορὲς στὸν αἰώνα ἐνσαρκώνεσαι χάριν ποιητῶν σὲ Ἰουλία Δήμητρα Θεοδώρα Γεωργία Τριτογένεια, Ἁγία Τριάδα τῶν ταπεινῶν καὶ ἔνδοξων χρόνων μου, μεθ’ ἡμῶν γενοῦ. Καὶ μένε μακριά μου.
Καὶ μένε μακριά μου,
γιατὶ Σὺ μὲ δίδαξες ν’ ἀναζητῶ αὐτὸ ποὺ ἀληθῶς
πλημμυρίζει, ὅταν φεύγουν τὰ νερά. Νὰ θερίζω ἐκεῖ
ποὺ τελειώνουν οἱ θεριστές. Νὰ ψάχνω γιὰ θηράματα
πέρα ἀπ’ τὰ ὅρια τοῦ βέλους. Καὶ ἀπροειδοποίητα,
ἐγκαταλείποντάς τον ἡμέρες πολλὲς
σὲ ἄφιλα μονοπάτια,
μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ νοῦ μου
νὰ κερδίζω τοὺς στίχους μου.
Γι’ αὐτό, μὴν κακοβάλεις ποὺ δὲν θὰ βρεῖς τίποτα
δικό μου στ’ ἀναθήματά σου. Οὔτε γιὰ τὰ ἴχνη τοῦ
κλέφτη στὸ ἱερό Σου. Καὶ δέξου, παρακαλῶ σε, ἀπὸ μένα μόνον αὐτὰ ποὺ δὲν μπορῶ νὰ γνωρίζω καὶ νὰ Σοῦ προσφέρω. Καὶ μὴν σταματήσεις ποτὲ
τὴν ροὴ τῶν δώρων Σου πρὸς τὸν δοῦλο Σου
Δέσποινα.
Καὶ προπαντός, ἄναφη,
τώρα ποὺ φῆμες φέρουν νὰ ἐπιφαίνεσαι
στοὺς τόπους μου,
μὴ λυπηθεῖς -γιατὶ Σὺ μὲ γύμνασες-
ποὺ δὲν θὰ μὲ πιάσει πουθενὰ ἡ ματιά Σου,
καθώς,
σὲ ὅλη Σου τὴ δόξα καὶ τὴ δύναμη,
περιβαλλόμενη ἀπὸ κυνηγόσκυλα βροχῆς τοῦ Νοεμβρίου
καὶ μὲ ἴχνη Ἰουνίου στὰ μαλλιὰ καὶ στὰ πέπλα Σου,
γρήγορη καὶ ὡραία ὡς ράμφος κερομύτη,
κατέρχεσαι τὴν Κύπρου
καὶ χάνεσαι πρὸς τὴν ὁδὸ Δωδεκανήσου
στὰ Βριλήσσια πεδία.