Jun 182015
Φίλοι…
Ἀναφορὰ στὸν Ἀλέξανδρο τοῦ Πλούταρχου
Τί ὡραῖο ὅταν τὴν ἔφοδό σου κάνεις,
σύσκηνους νά ‘χεις φίλους καὶ ἑταίρους
τὸ δεξιό σου μὲ δάσος ἀπὸ ἀσπίδες νὰ καλύπτουν
καὶ σὺ νὰ λὲς “ὁρῶ τὸν ἄνδρα”
καὶ πρὸς τὸν Δαρεῖο νὰ σπεύδεις…
Ἀλλὰ καὶ πόσο πιὸ ὡραῖο ἀκόμα νά ‘χεις φίλους,
ἐκεῖ ποὺ πάντα γίνεται ἡ μεγάλη περικύκλωση,
ἐκεῖ ποὺ καὶ οἱ βάρβαροι ἀκόμα τὸ ἑλληνικὸ θὰ τάξουν,
φίλους ποὺ νὰ τοὺς ἐμπιστεύεσαι τ’ ἀριστερό σου κέρας
καὶ νά ‘σαι ἐκεῖ ὁ ἴδιος χωρὶς νά ‘σαι,
καί, τί ὡραῖο, πάνω ἀπ’ ὅλα, νά ‘χεις φίλους
ποὺ πάντα τῶν συκοφαντῶν τὰ γράμματα τοὺς δείχνεις…