Το “Waal” Απ’ Το Rotterdam
Τὸ “Waal” ἀπ’ τὸ Rotterdam στὸ δείλι
κάτω ἀπ’ τὸν ἥλιο π’ ἀργοστάλαζε τὴ δύση
ἄφησε στὸ λιμάνι τὴ φωνή του
κι ἀπλώνοντας τὰ κουρασμένα βήματά του
ἔβαλε πλώρη ἄνεμο καὶ κύμα.
Σκυμμένος τόσα χρόνια στὰ μουράγια
δὲν ξέρω τί μοῦ θύμισε ἡ μορφή του
τὰ μεσιανὰ κατάρτια κι οἱ σημαῖες
κι οἱ σκοτεινὲς μορφὲς ποὺ κινηθῆκαν
πάνω στὸ “Waal” ἀπ’ τὸ Rotterdam στὸ δείλι.
Τόσα παράξενα ταξίδια π’ ἔχω κάνει
καὶ νά ‘χω δεῖ τέτοιο σκαρὶ δὲν τὸ θυμοῦμαι
μόνο οἱ σκιὲς ποὺ τρέκλιζαν στὴν πρύμη
μόνο οἱ σκοῦρες ἁλυσίδες μπρὸς στὴν πλώρη
μόνο ἡ καρδιά μου ποὺ ρυτίδωνε σὰν κύμα
νὰ μοῦ θυμίζουν βάλθηκαν στὸ βράδυ
γιὰ κάποιο πλοῖο ποὺ ἱστορίες θλιβερὲς
τόσο παλιὰ μοῦ τό ‘χαν πεῖ χαμένο…
Ναυάγησα τὴ λύπη μου στοὺς δρόμους
φεύγοντας μὲ τὸ κίτρινο φεγγάρι
μὰ στὰ βαθιά μου μάτια γαντζωμένη
ἡ πείνα μου πικρὰ παραμιλοῦσε
γιὰ ἴσκιους, ξάρτια, μεθυσμένους καὶ σημαῖες
καὶ γιά ‘να μπάρκο τυχερὸ ποὺ μὲ προσμένει
στὸ ἀφημένο πίσω μου λιμάνι…
Τὸ “Waal” ἀπ’ τὸ Rotterdam στὸ βράδυ
κάτω ἀπὸ τ’ ἄστρα ποὺ θρυμμάτιζαν τὴ νύχτα
χωρὶς φανάρια ξαναμπῆκε στὸ λιμάνι
κι ἀόρατο μουράγιο σὲ μουράγιο
κάποιο του ναύτη ξεχασμένο ἀναζητοῦσε…