Ομιλία Εις Ίσκιους
Κατάλοιπα μιᾶς μέρας ποὺ πεθαίνει
ἀγαπημένοι μου ἴσκιοι ναυαγοὶ
μὴ λυπηθεῖτε γιὰ τὸν ἄνεμο ποὺ χάνεται.
Εἶν’ ἡ βροχὴ ὁ τελευταῖος δρόμος
τὸ τελευταῖο τραγούδι ποὺ ἀγαπήσαμε.
Στὸ βραδινὸ τὸ θάμπος τῶν πραγμάτων
ὅλων ἐκείνων τῶν πραγμάτων
ποὺ πόθησαν μὰ ποὺ δὲν τά ‘δανε τὰ μάτια μας
ποὺ ἔτσι ἀσυλλόγιστα πεθάναμε μαζί τους
ἂς φέρουμε ἀργὰ τὰ βήματά μας.
Κι ὕστερα σύντομοι ἂς διώξουμε τὸν ἥλιο
ἂς διώξουμε τὴν ψεύτικη ἀπόχρωση τῆς μέρας
κι ἀπὸ νωρίς, ὅσο νωρὶς μποροῦμε
ἂς δοῦμε τί ἐπιτέλους περισσεύει
τί τὸ δικό μας βρίσκετ’ ἐπιτέλους
σ’ αὐτὴ τὴν ὕστατη πορεία τῶν πραγμάτων.