Με Απόβαση
Αὐτὸ ποὺ θά ‘ρθει καὶ θὰ βρεῖ τὴ χώρα ἀπροετοίμαστη
δὲν εἶναι πλάγιος ἄνεμος ποὺ αἰφνίδια ἐπιπίπτει
σὲ ἱστία ποὺ ἀνύποπτα ἡσυχάζουν
ἢ σὲ λεῦκες ποὺ δὲν ἔχουν ἀκόμα διχαλώσει,
οὔτε λιμὸς ποὺ τὰ μακρά μας τείχη δοκιμάζει,
ἢ ἴμερος ξαφνικὸς νὰ πᾶμε πάλι στὰ παράλια τῆς Ἀσίας
ἢ στὴν παλιά μας γῆ βόρεια τῆς Δωδώνης.
Δὲν εἶναι ἀπ’ αὐτὰ ποὺ σταματοῦν ἀρχαῖοι φράχτες
οὔτε ἀπ’ αὐτὰ ποὺ προλαβαίνουν φρυκτωρίες
ἢ φρουρὲς στὸν Ἀκροκόρινθο, τὶς Πύλες ἢ τὴ Σελασία…
Αὐτὸ ποὺ θά ‘ρθει ὅταν θὰ ‘ρθεῖ βγαίνει ἀπὸ μᾶς
καὶ ἤδη ἕρπει ἀνάμεσά μας. Γι’ αὐτὸ εἶναι μάταιο
μηνύματα γιὰ ἐκεχειρία νὰ φύγουν
σὲ Πάραλους, Διακρίους καὶ Πεδινούς…
Ἔτσι ἐκ τῶν ἑνόντων στίχους παρατάσσω
ποὺ σὲ ὁλόπλευρη ἄμυνα εἶναι ἐθισμένοι.
Καὶ κυρίως μὲ στίχους χαρτογραφῶ τὶς παραλίες.
Χωρία ἀπολιθωμένα καὶ σημαδιακὰ χαρτογραφῶ
τοῦ Πλάτωνα, τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τῶν ἄλλων
πρὶν βυθιστοῦν κάτω ἀπ’ τῆς νέας διαλεκτικῆς τοὺς ρύπους.
Στίχους στὸ πέλαγος ποντίζω,
μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι σὲ χρόνο μέλλοντα, σὲ χρόνο μακρινό,
Ἴωνες, Αἰολεῖς καὶ Ἀχαιοὶ καὶ Δωριεῖς,
ἔστω μὲ πλοῖα Σικελικὰ κι ἄλλων ἀποικιῶν,
μὲ ἀπόβαση θὰ ξαναπάρουνε τὴ χώρα…