Ιώβ
Ὁ δὲ Κύριος εὐλόγησεν τὰ ἔσχατα Ἰὼβ ἢ
τὰ ἔμπροσθεν…
ΙΩΒ, ΜΒ΄ 12
Ἄμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, μπορεῖ.
Εἶναι ἀπ’ αὐτὰ ποὺ δὲν σπανίζουν στοὺς καιρούς μας…
Γιὰ κείνη τὴν ὑπομονή σου συζητοῦμε.
Ὅσο γιὰ μᾶς μπορεῖ νὰ περιμένουμε βράδια καὶ βράδια
λέγοντας πὼς τὸν ἄλλο χρόνο θὰ φανεῖ…
Μπορεῖ νὰ λησμονήσουμε πὼς λήστεψαν τὰ χέρια μας
καὶ πὼς δὲν ἔμεινε μιὰ θάλασσα δική μας…
Μπορεῖ νὰ συγχωρήσουμε τὰ τελευταῖα λόγια Του
καὶ νὰ δεχτοῦμε πὼς δὲν ξέραμε τί κάναμε…
Μπορεῖ νὰ μὴ μιλήσουμε ὅταν τὰ χείλη μας
ἄλλοι τὰ κατευθύνουν
καὶ δὲν εἶν’ λόγια μας τὰ λόγια τὰ δικά μας.
Μπορεῖ νὰ φύγουμε ἀπὸ δῶ ἀπαρατήρητοι
ὅπως τὰ τελευταῖα σύννεφα τοῦ χειμώνα.
Μπορεῖ χιλιάδες μάχες νὰ κερδίσουμε ἢ νὰ χάσουμε
κάτω ἀπ’ τὴν πιὸ γενναία σημαία
τὴ σιωπή μας.
Ἀλλ’ ἐσένα, ποὺ ἄλλωστε στὸ τέλος
σ’ τά ‘δωσε καὶ σ’ τὰ ξανάδωσε διπλὰ
καὶ τέλειωσες ἀνύποπτος καὶ πλήρης ἡμερῶν
ἐσένα μὲ τὶς τόσες τὶς πληγὲς
μὲ τόσες συμφορὲς ἀπανωτὲς
καὶ μ’ ὅλα αὐτὰ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Κύριο,
σὰν δύσκολο πολὺ νὰ σὲ ὑπομείνουμε…