Η Προφητεία Των Κυμάτων
Ἡ μορφή σου περιπλανᾶται στὸ φέγγος τῶν κυμάτων
τώρα ποὺ ἡ ἄστεγη σελήνη νέμεται τὴ σιωπὴ
ὅταν οἱ ἀκρογιαλιὲς θυμοῦνται τὰ περασμένα
καὶ ἰριδίζει ἡ ἄμμος θρύλους καὶ ὀπτασίες…
Ὥρα ποὺ πηγάζει ἡ θύελλα ἀπ’ τὴ λύπη τοῦ Θεοῦ
ὅταν ἐγγίζω τὶς πηγὲς τῶν ματιῶν σου
νὰ δῶ τὸ πρῶτο μου καλοκαίρι
τὴν πρώτη μου ἄνοιξη νὰ θυμηθῶ…
Μὴ βλέπεις ποὺ ὁ ἥλιος μ’ ἔχει προσπεράσει
-ἡ πίκρα μου ξάγναντο τῆς ἐλπίδας μου
ὁ πόνος μου σάλπιγγα τῶν κυμάτων-
δὲν πέθανα στὴ σιγὴ
-θὰ σοῦ τὸ ποῦνε οἱ ἴσκιοι-
δὲν πέθανα στὰ κύματα
μόνο ποτίζω τὰ χείλη μου στὸ τραγούδι τῶν ταπεινῶν
κι ἡ θύμησή μου διχάζεται ἀναζητώντας σε…
Μὴ βλέπεις ποὺ ὁ ἥλιος μ’ ἔχει προσπεράσει
δὲν εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ πεθάνω
τώρα π’ ἀποκοιμιέται στὰ χείλη σου ἡ ἐλπίδα
καὶ τὸ ἀκούραστο τραγούδι τῶν κορυδαλλῶν
συνθέτει τὰ ἴχνη τῶν βημάτων σου…
Δὲν ἦρθες, δὲν φάνηκες, δὲν πέθανες
εἶναι ἡ προφητεία σου γραμμένη πάνω στὴ θάλασσα
τώρα ὅταν στὶς νύχτες ἀλητεύουν ἀθέατοι οὐρανοὶ
ὅταν τραγουδῶ τὸ ψωμὶ καὶ τὴν ἀγάπη
προσμένοντας τὴ φθινοπωρινὴ βροχὴ
ἐλπίζοντας στοὺς δρόμους τῶν ἀποδημητικῶν
νιώθω στὸ μέτωπό μου τὶς ρυτίδες τοῦ καιροῦ
νιώθω στὶς παλάμες μου τὰ σημάδια τοῦ καιροῦ
νιώθω στὰ βήματά μου τὸν θάνατο τῶν βημάτων σου…