Jun 182015
Εσπερινός
Φέγγουν οἱ οὐρανοὶ στὰ μονοπάτια τῶν βραδινῶν Σου λογισμῶν
κι οἱ θάλασσές Σου κι οἱ πεδιάδες κι οἱ λίμνες ποὺ ὀνειρεύτηκες
βαθιὰ στὸ πέλαγος κοιμοῦνται…
Κοιμᾶται ὁ κόπος τοῦ ὑνιοῦ μὲς στῆς βροχῆς τὰ χείλη
κι ἡ νύχτα στὶς παλάμες Σου λαμποκοπᾶ σὰ μέρα·
κι οἱ πόλεις μὲ τὸ θάνατο κι οἱ πόλεις μὲ τὰ φῶτα
ἥμερες κάτω ἀπ’ τ’ ἄστρα Σου κινήσανε καὶ πᾶνε…
Ὅλα τὰ βράδια ἀποδημοῦν πρὸς τοῦ νοτιᾶ τὶς χῶρες
καὶ μὲ τοὺς δρόμους σμίγουνε ἀργὰ τὰ μονοπάτια·
πεθαίνει ὁ ἦχος ποὺ ψηλὰ ὁλοῦθε σὲ γυρεύει
κι ἀργὰ ραγίζει ὁ ἑσπερινὸς τὸ μυστικὸ τοῦ κόσμου.
Καὶ Σὺ ποὺ σὲ μιὰ θάλασσα περπάτησες
μέσα στὰ μάτια μου δὲν μπόρεσες νὰ περπατήσεις…