Jun 182015
Ωδή Σ’ Έναν Αντίπαλο
Στὸν Παῦλο Καρυωτάκη (1908-1981)
Ἀπ’ τὴν ἀρχὴ τὴν Ἐπανάσταση τὴν εἶδες
σὰν μιὰ βροχὴ ποὺ πάει μόνο μὲ καταιγίδες·
καὶ ποὺ δὲν πρέπει νὰ ἡσυχάσει
ἂν δὲν ξεπλύνει ὅλη τὴν πλάση…
Γι’ αὐτὸ μὲ Τρότσκι, Ντώυτσερ καὶ Ρόζα μοῦ μιλοῦσες
μὰ ὄχι ἐκεῖ. Κάπου ἀλλοῦ μὲ συναντοῦσες.
Κι ἐγὼ μὲ Μύσωνα, Σωκράτη καὶ Λυκοῦργο σοῦ ἀπαντοῦσα
μὰ ὄχι ἐκεῖ. Ἀλλοῦ σὲ συναντοῦσα…
Ὡραῖο καὶ καθαρὸ μυαλὸ ποὺ εἶδες
μαζὶ τὸ δῶθε καὶ τὸ κεῖθε ἀπ’ τὶς ἐλπίδες,
λιγόστεψε πολὺ τὸ φῶς ἀπὸ τὸ χῶμα
-καὶ παίρνει κι ἀπὸ μέσα μας τὸ φτυάρι-
ἐνῶ παράλογα τριγύρω μας βραδιάζει…
Ἴσως κάπου κάτι καινούργιο ὁ κόσμος νὰ ἑτοιμάζει…