Το Ποτάμι
καὶ ὅρια ἔθηκε Κύριος
ἀνὰ μέσον ἡμῖν καὶ ὑμῖν
τὸν Ἰορδάνην, καὶ οὐκ
ἔστιν ὑμῖν μερὶς Κυρίου
ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ, ΚΘ΄ 25
Ἀφοῦ συλλογιστήκαμε καλὰ
μπρὸς στὴν ἀμίλητη τὴ γῆ καὶ τὶς σβησμένες τὶς φωτιὲς
νὰ φύγουμε ἢ νὰ μείνουμε
-ἀθέατοι, περίλυποι, μὲς στὶς σκιὲς-
νὰ κάνουμε ἕνα βῆμα ἢ νὰ σταθοῦμε
τὸ κρίναμε στὸ τέλος περιττὸ
γιατὶ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα
τά ‘χουνε ἄλλοι -ἀπὸ πρὶν- ἀποφασίσει…
Μόνο κάπου πρὸς τὴν αὐγὴ
ὅταν μὲ ἄγγιξε ἡ βροχὴ
ἐκείνη ἡ ἄτυχη βροχὴ
πάνω ἀπ’ τὶς ἔρημες τὶς ἄδειες τὶς σκηνὲς
τὸ σκέφτηκα πὼς ἴσως
κάτι νὰ περισσεύει καὶ γιὰ μᾶς
ὅσο κυλάει ἀνάμεσά μας τὸ ποτάμι…