Τα Πουλιά Του Scien
Ἕνα κοπάδι ἀπ’ τὰ μέρη τοῦ Scien
ἀποδημητικὰ μ’ ὁλόμαυρες φτεροῦγες
μὲ κίτρινα τὰ ράμφη ἀπό ‘ναν ἥλιο
ποὺ κάπου ἀπαντῆσαν πεθαμένο
τὸν ἴδιο δρόμο πάντ’ ἀκολουθώντας
Ἀπρίλη Ἀπρίλη λιῶναν τὰ φτερά τους…
Κι ἐγὼ σὰν κυνηγὸς τά ‘χα γνωρίσει
κάποτε σ’ ἕναν τόπο δυτικὸ
καὶ δώσαμε φιλία κάτω ἀπ’ τ’ ἄστρα
καὶ στὴ χαρά μου ἔμεινα γιὰ πάντα
στὰ δάση καὶ στοὺς ἴσκιους νυχτωμένος…
Νὰ μὴ δακρύζει κύμα πιὰ ἡ καρδιά μου,
χαμόγελο τῶν κορυφογραμμῶν ἡ μέρα
στὰ χέρια μου ἁπαλὰ νὰ χαμηλώνουν
καὶ νὰ μοῦ φέρνουν σκλάβους τοὺς ἀνέμους
καὶ τῶν ματιῶν ν’ ἀνασηκώνονται οἱ ἐλπίδες
κύκλους νὰ φέρνουν πίσω ἀπ’ τὰ φτερά τους…
Ἕναν Ἀπρίλη ποὺ μὲ κέρδιζεν ὁ νότος
κι ἄσπρες πνοὲς στολίζαν τὴ χαρά μου
ἕναν Ἀπρίλη ποὺ οἱ καιροὶ μ’ ἀναζητοῦσαν
ἀπ’ τοῦ Scien δὲν ξαναφάνηκαν τὰ μέρη…