Θα ‘ρθουν
Θὰ ‘ρθοῦνε πρὸς τὸ τέλος τοῦ αἰώνα
ἀνάμεσα σὲ καλοκαίρι καὶ χειμώνα…
Ἕρποντας νὰ προσκυρώσουνε τὸν τόπο
ποὺ δὲν τὸν πότισαν οὔτε μὲ αἷμα οὔτε μὲ κόπο…
Θὰ ‘ρθοῦν ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση
καὶ ἀπὸ νότο, ποὺ θά ‘χει πιὰ μηδίσει…
(Ἕνα μονάχα δῶσε, Θέ μου, νὰ μὴ λάχει.
Νὰ μὴν τελειώσει ὁ τόπος τοῦτος δίχως μάχη…)
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν θά ‘ναι καμιὰ λύση
θὰ ‘ρθοῦν νὰ ρίξουν στὸ ἴδιο αὐλάκι κάθε βρύση.
Καὶ τῶν σοφῶν μας τὰ πολύβουα τὰ δάση
θὰ φέρουν ξένη δυναστεία ἰδεῶν νὰ τὰ δικάσει…
Καὶ ντόπιοι δοῦλοι πολλοὶ
θὰ τρέξουν νὰ τοὺς ὑποδεχτοῦνε
καὶ Ἕλληνες, γιὰ μᾶς, πὼς εἴμαστε
θὰ καταδώσουν καὶ θὰ ποῦνε…
(Μὰ σὺ ἕνα μονάχα δῶσε νὰ μὴ λάχει.
Νὰ μὴν τελειώσει ὁ τόπος δίχως μάχη…)
Κι ἀπὸ τὴν Πάραλο καὶ τὴ Σαλαμινία -Θεέ μου-
ἡ μιὰ ἂς γλιτώσει…
Καὶ ἂς μὴν ἔχει ποῦ τὸ μήνυμα νὰ δώσει…