Η Πορεία Των Ίσκιων
Φεύγει ἡ μορφή μου πρὸς τῶν δρόμων τὴ σιγὴ
φεύγουν τὰ τελευταῖα σχήματα τῶν ἴσκιων.
Κι ἂν εἶν’ ἀργά, κι ἂν εἶν’ ὁ δρόμος λαθεμένος
ἔτσι τὸν ἤθελα τὸ δρόμο μου νὰ βγεῖ.
Τὰ βήματά μου δὲν θ’ ἀγγίξουν
τὴ σιγαλιὰ τοῦ κόσμου σας ποὺ σβήνει.
Μιὰ θλίψη ποὺ δὲν πέθανε ἀκόμα
εἶναι πικρὸ νά ‘χει ἕνα μνῆμα ζωντανὸ – τὰ μάτια μου.
Ἀπὸ τὴ μνήμη τὴ θαμπὴ
ποιὸς ξέρει τώρα τί τραγούδι θά ‘ρθει νὰ ξαποστάσει
στερνὴ φορὰ πλάι στὰ καράβια.
Ὅσο κι ἂν εἶν’ πικρό, ὅσοι ἄνεμοι
στὸ πλάι του κι ἂν σιγήσουν -τὸ ξέρω-
αὔριο κανεὶς δὲν θα κρατήσει τὰ καράβια…
Ἔχω νὰ στείλω κάτι τὸ παλιὸ
κάτι ποὺ πιὰ δὲν τὸ θυμᾶμαι
σὲ κάποιον κόσμο ποὺ δὲν γνώρισα ποτέ…