Η Μεγάλη Εξερεύνηση
“Ὁ Δόκτωρ Λίβινγκστον, ὑποθέτω”
(Στάνλεϋ πρὸς Λίβινγκστον, στὶς ὄχθες τῆς
Λίμνης Ταγκανίκα, τὸ Νοέμβριο τοῦ 1871).
Νὰ μὴ ζηλέψεις τὶς μεγάλες ἀποστάσεις
ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς χώρας σου μὴ βγεῖς
δὲν ξέρεις τί μπορεῖ σὲ μιὰ στιγμὴ νὰ χάσεις
στὸ ἔμπα καὶ στὸ ἔβγα μιᾶς αὐγῆς…
Οὔτε Ἰθάκη οὔτε Λαιστρυγόνες
οὔτε τὸν Λίβινγκστον, οὔτε τὴν Ἀφρικὴ
ὁρόσημο νὰ σ’ ἔχουν βάλει οἱ χειμῶνες
καὶ σὺ ν’ ἀκινητεῖς ἐκεῖ…
Κι ὅταν πιὰ θά ‘χεις ξεγελάσει κάθε φίδι
σήκω -καὶ πρόσεξε κανεὶς νὰ μὴ σὲ δεῖ-
γιὰ τὸ μεγάλο, πρὸς τὰ μέσα σου, ταξίδι
ποὺ δὲν ὑπάρχει οὔτε θάλασσα οὔτε γῆ…
Κι ὅταν περάσεις τοῦ Πλωτίνου τὶς νησίδες
καὶ στοῦ Ἐπίκουρου τοὺς φάρους θὰ βρεθεῖς
κι ἴχνη θὰ δεῖς καὶ θά ‘ναι σὰν νὰ εἶδες
ἐκεῖνα πού ‘θελες ἀπὸ παιδὶ νὰ δεῖς,
καὶ θά ‘χεις νιώσει ἐπιτέλους πὼς πλησιάζεις
κι ἀνύποπτο μέσα στὸ σύμπαν θὰ Τὸν βρεῖς,
καθὼς θὰ στρέφει πίσω ξαφνιασμένος
“ὁ ἑαυτός μου, ὑποθέτω”, θὰ Τοῦ πεῖς…