Αυτοί Που Οι Λακεδαιμόνιοι Φοβούνται
Δὲν ἦταν τόσο τοῦ Λύσανδρου τὰ λόγια
αὐτὰ ποὺ εἶπε γιὰ τὸ Λεωτυχίδη
καὶ τὴν κουτσὴ τὴ Βασιλεία
ἀντίθετα, ἄλλωστε, πρὸς ἐκεῖνα τοῦ Μάντη Διοπείθη
ἄνδρα ποὺ ἔχαιρε φήμης λαμπρῆς στοὺς Λακεδαιμονίους…
Ἄλλα ἦταν ποὺ τοὺς ἔκαναν
τὸν Ἀγησίλαο βασιλιὰ νὰ κάνουν…
Ἀπὸ τὴ μιὰ εἶχαν τὴν εἰκόνα ἑνὸς ποὺ κλαίει
γονατιστὸς πάνω ἀπ’ τοῦ ἑτοιμοθάνατου Ἄγι τὸ κρεβάτι
παρακαλώντας τον γιὰ γνήσιο γιὸ νὰ τὸν ἀναγνωρίσει…
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη
ἀναθυμήθηκαν ἕνα παιδὶ μὲς στὶς ἀγέλες
ποὺ ἰσότροπα καὶ ἰσοδίαιτα βασάνιζε
τὸ ἰσχνό του σῶμα
τὴν ἐφηβεία ποὺ τὰ δύσκολα ζητοῦσε
τὸ γέλιο -ποὺ ὅπως θὰ γράψει ὁ Βοιωτὸς-
δὲν ἔφευγε ποτὲ ἀπ’ τὸ πρόσωπό του,
καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα
πὼς ὁ ἴδιος ὁ Ἀγησίλαος ἀστειευόταν
μὲ κεῖνο τὸ κουτσό του πόδι…
Ἦταν αὐτὰ Διοσημίες καὶ χρησμοὶ ἀκλόνητοι
πὼς ἡ χωλότητα αὐτὴ δὲν ἄφησε σημάδια
στὰ μέσα του, στὸ νοῦ καὶ στὴν ψυχή του…
Γιατὶ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ πάνω τους θὰ ἀσκήσουν ἰσόβια ἐξουσία
ποὺ θὰ τοὺς δώσουν οἱ ἴδιοι δύναμη
νὰ κρίνουν, νὰ δικάζουν, νὰ νομοθετοῦν
αὐτοὺς ποὺ εἶναι κουτσοὶ στὸ νοῦ οἱ Λακεδαιμόνιοι φοβοῦνται…