Έρημη Βρύση
Ἔρημη βρύση μὴν πιστέψεις πιὰ καλή μου
κι ἂς πίνουν ὅλα τὰ πουλιὰ τοῦ κόσμου…
― Σὲ πίκραναν τὰ δέντρα καὶ ὁ δρόμος
γιὰ νὰ μοῦ λὲς τὰ χείλη σου ν’ ἀφήσω.
Κάτω ἀπ’ τῶν οὐρανῶν τὴ στάχτη
ὁ πολικὸς ἀπόμεινε μιὰ σπίθα…
― Καίγεται μὲς στὰ μάτια μου ὁ ὁρίζοντας
χιλιάδες ἄστρα μέσα μου σ’ ἀκοῦνε.
Νὰ μὴν πιστέψεις δάχτυλα καλή μου
κι ἂς λὲν πὼς φεύγουν γιὰ τὸ ὕστερο ταξίδι…
― Κι ἂν μετανιώσεις καὶ μονάχος ταξιδέψεις
πάλι θὰ φύγω πρὶν τὸ δρόμο νὰ σ’ ἀνοίξω.
Τραγούδι μὴν ἀκούσεις πιὰ καλή μου
πρὶν τὸ τραγούδι ἀκούσεις τὸ δικό μου…
― Ξέμαθα νὰ κοιμᾶμαι πιὰ τὰ βράδια
γιατὶ ἄλλαξες τὴ νύχτα καὶ τὸν κόσμο.
Νὰ μὴν πιστέψεις σύννεφο καλή μου
ποὺ μὲς στὰ χέρια σου θὰ ‘ρθεῖ νὰ ξεψυχήσει…
― Τὰ χείλη θὰ τοῦ κλείνω καὶ τὰ μάτια
φτάνει νὰ πεῖ πὼς ἔρχεται ἀπὸ σένα.
Τί θ’ ἀπογίνεις μοναχὴ καλή μου
ἂν τοῦ χειμώνα ἕν’ ἄστρο μὲ νικήσει…
― Θὰ περιμένω τ’ ἄλλο καλοκαίρι
τὸν ἄλλο τὸν χειμώνα θὰ προσμένω.
Τελειώσανε οἱ στίχοι μου καὶ πάλι
σ’ ἀναζητᾶ ἡ ψυχή μου καὶ σὲ θέλει…
― Ἂν εἶναι νὰ στερεύεις πρὶν τὸ δείλι
ποτέ σου μὴν ἀρχίζεις τὸ τραγούδι.